Όταν μπήκα στη Νομική, το 1974, ήταν η χρονιά που έπεσε η χούντα.

Ο αδελφός μου και όλοι οι φίλοι του ήσαν ήδη φοιτητές, είχαν εμπλακεί στις αντιδικτατορικές δράσεις, μετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και όπως ήταν φυσικό στα μάτια ενός 18χρονου έδειχνα ψηλότεροι από το μπόι τους.

Μόνο ένας από αυτούς δεν ήταν φοιτητής αλλά είχε αρχίσει ήδη να δουλεύει.

Εκτός από αυτή τη διαφορά είχε άλλη μία από τους υπολοίπους της παρέας. Όλοι ανήκαν είτε στο Κ.Κ.Ε. εσωτερικού, είτε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. που μόλις είχε ιδρυθεί. Εκτός από αυτόν. Ήταν είναι και θα είναι Κ.Κ.Ε.

Η φιλία μας που ξεκίνησε τότε αντέχει μέχρι και σήμερα. Σε όλους τους υπολοίπους, με το πέρασμα του χρόνου, κάτι άλλαξε στις κομματικές τους θέσεις. Πάντα στον προοδευτικό χώρο, όμως είτε τα κόμματά τους άλλαξαν ονόματα είτε οι ίδιοι πήγαν σε κάποιο άλλο κόμμα.

Αυτός πάντα και επίμονα εκεί. Όπως άλλωστε και οι χιλιάδες σύντροφοί του που μπορεί να διαφωνείς - όπως εγώ - μαζί τους σε χιλιάδες πράγματα αλλά δεν γίνεται να μην εκτιμάς την απόλυτη διαχρονική σταθερότητα στις δικές τους αρχές και ιδέες.

Αυτές τις αρχές, δηλαδή την υπεράσπιση των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων, τις υπηρετούν με συνέπεια και όταν βρίσκονται σε αιρετές θέσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Ο παλιός μου φίλος είναι τώρα υποψήφιος σύμβουλος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στο Δήμο Καλαβρύτων.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αν εκλεγεί ο Θανάσης Ζησιμόπουλος του Γιάννη θα υπηρετήσει πιστά και αδιαπραγμάτευτα τις αρχές του όπως έκανε άλλωστε πάντα μέχρι σήμερα.

Γιώργος Β. Μάρκου