Θοδωρής, Μήτσος, Τάκης, Μίμης, Γιώργος, Κώστας και πάλι Γιωργος, παιδικοί φίλοι, μαζί στα παιχνίδια και στα θρανία, μαζί στη βόλτα και στη διασκέδαση!

Και σήμερα, αν ρωτήσεις ποιοι είναι οι φίλοι σου, αυθόρμητα τα ίδια ονόματα έρχονται στο μυαλό. Τι και αν μεσολάβησαν δεκαετίες, οι παιδικοί φίλοι είναι εκείνοι που μένουν για πάντα στην καρδιά. Τους συναντάς ύστερα από χρόνια και αισθάνεσαι ότι σε ενώνει μαζί τους η οικειότητα, το αίσθημα έχετε μοιραστεί χαρές και λύπες, σκανταλιές και μύχιες σκέψεις.

Ύστερα από την Κατερίνα, χάνουμε τώρα και το Γιώργο Ζουμή. Μαζί στο σχολείο, δημοτικό και γυμνάσιο Καλαβρύτων, κάναμε καλή παρέα και σαν φοιτητές στην Αθήνα. Ύστερα επαγγελματικοί και γεωγραφικοί λόγοι μας έστειλαν μακρυά, χωρίς να πάψουμε όμως ποτέ να επικοινωνούμε. Επιτυχημένος στην οικογενειακή και επαγγελματική του ζωή είχε ένα ιδιότυπο χιούμορ, αυτό που χαρακτηρίζει τους έξυπνους ανθρώπους. Ήταν χαρακτηριστική η φιλοσοφία του για τη ζωή, το φλέγμα του και η αισιοδοξία που εξέπεμπε, μας έδινε δύναμη. Στις σπάνιες πλέον συναντήσεις των παλιών συμμαθητών έδινε πάντα το ‘παρών’, αγαπητός μεταξύ όλων, ανάρπαστος στην παρέα.

Κατάφερε να δαμάσει δύσκολα προβλήματα υγείας, ηττήθηκε όμως από τον ιό που του επιτέθηκε όταν ήταν ήδη αποδυναμωμένος. Πάλεψε με σθένος, αλλά αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Ο «παππούς» του σκετς της δευτέρας δημοτικού έφυγε από κοντά μας και το κενό είναι αβάσταχτο.

• Παππού, μου δίνεις λίγο σπάγκο;

• Φεύγα παιδάκι μ’ απ’ τον πάγκο!

Γιώργο μας, καλό ταξίδι. Η απουσία σου μας κάνει λιγότερους και φτωχότερους. Πως μπορούμε να σε ξεχάσουμε; Είσαι η νιότη μας που φεύγει ηττημένη, ή είσαι ο εμπνευστής μας «έλα μωρέ, όλα καλά, θα το περάσουμε και αυτό»!

Ευθ. Βαζαίος